En başta çocukları için gidiyorlar. İlki geçen sonbahar gitti, Kanada’ya. İkincisi bu yılın başında, Avustralya’ya. Duramadılar, durmak istemediler artık burada. Onca kavga, onca gürültü, bezdirici gündemler, saçma sapan söylemler, boş laflar, patlayan bombalar, silahlar…bir yanda da yaşanmak istenen hayatlar, çocuklarına yaşatılmak istenen hayatlar. Ve huzur özlemi. Burada olamayacak dediler ve gittiler. Başka bir memlekette hayatı sıfırdan inşaa etmenin zorluklarını bile bile. Anlıyorum onları.
Üçüncü aile de yarın gidiyor. Almanya’ya. Onlarla da çok şey paylaşmıştık.
Dostlarım, sevdiğim insanlar, gidebilenler, birer ikişer gidiyorlar işte. Dağılıyorlar dört bir yana.
Gönüllü sürgün diyorum ben, buna. İnsan öğüten değirmenlere karşı, kalarak mücadele etmek her ne kadar destansı ve yüce olsa da insanca yaşayabilmek sıradan olabilmeli, destansı değil. Kendileri için değil bu gönüllü sürgün, çocuklarına kıyamıyorlar işte...
YanıtlaSilGerçekten okurken duygulandım çok güzel bir anı.
YanıtlaSil